Historia tej aktorki', piosenkarz i model - współczesna wersja bajki o Золушку. Oto tylko czekać na prezenty dobrej wróżki Nastia nie stała się zaledwie osiągnęła własną pracą i talentem. Шестнадцатилетней dziewczyna wyjechała z Krasnodaru na podbój Moskwy, a za dziewięć lat, w poszukiwaniu życia, przeszedł drogę od расклейщицы reklam do примы musicalu "Monte Christo" i pomocna aktorka. 
Katarzyna Фадеева ("Uroda & zdrowie"): Nastia, w musicalu "Monte Cristo", czynicie dwie role - po pierwsze, młodej, naiwnej Mercedes, potem dojrzałe granaty hrabiny de Морсер. Jaki obraz dawany jest trudniejsze?
Anastazja Макеева: Choć wiekiem mnie bliżej Mercedes, znacznie większą przyjemnością gram nie jej pierwsze przeżycia miłosne, dramatyczne, złożone uczucia hrabiny de Морсер. Dziewięć lat, które szłam do swojego sukcesu, zmusiły mnie szybko rozwijać. Przyjechałam do stolicy, gdy mnie nie było i 17. Do tego mieszkała u rodziców, jako тепличный kwiatek. A w Moskwie musiał jedynie domagać się... Chociaż w dużej mierze łatwość gry zależy od partnerów projektu.
Ea Fa: W dużej mierze od osobistych relacji lub profesjonalizmu?
A. M.: Jest przypowieść o piekło i raj, która dobrze ilustruje pracy aktora. W piekle ludzie z łyżkami siedzą wokół kotła z jedzeniem. I chociaż łyżki swobodnie sięga do kotła, uchwyty ich na tyle długie, że konsumenci nie mogą zbliżyć je do ust i cierpią z powodu głodu. W raju wszystko to samo, tylko ludzie z tych łyżek karmią się wzajemnie. Tak i u nas. Jeśli partner pomyślał o mnie, ja w odpowiedzi się nim zajmę. W życiu wszystko jest bardziej skomplikowana - nie zawsze okazuje się niezawodne ramię.
Ea Fa: Tak było, kiedy przybył do Moskwy?
A. M.: Tak, to było zupełnie nie jest tak proste, jak wydawało się z daleka. Myślałam, że najtrudniejsze próbę wytrzymać egzaminy instytutu teatralnego. A problemy czyhali na niego zupełnie na innym poziomie. Przykładowo trzeba było zarabiać na życie. Po otrzymaniu w ГИТИС ja i подрабатывала w "Mcdonaldzie"i ulotki metra wydawała, i przeprowadziła badania opinii publicznej owocujące - хваталась na każdą okazję.
Druga trudność - zupełnie nietypowy rytm tutejszego życia. Po raz pierwszy będę czuła się dzieckiem podziemia - nie wiedziała, jak się w tym mieście w ogóle żyją ludzie. Wieczny pośpiech, zapchane ludem przejścia metra, tłok w komunikacji miejskiej... w Domu jestem prowadziła z zupełnie innej, ich wolność i życie. My z chłopcami mogli wsiąść na motocykl i pojechać nad morze spotyka zachód słońca lub całą noc siedzieć przy ognisku. A tu miałem wrażenie, jakby wszystko wokół zombie. Nic dziwnego, że psycholodzy mówią, że u mieszkańców miast często spotyka się takie choroby jak zespół menedżera, kiedy człowiek nie może się odprężyć nawet na wakacjach czy w domu. Ta nerwowość jak pasożyt, trzeba z nią walczyć.
|
